Νάνος Βαλαωρίτης ' Το χιούμορ στον ελληνικό υπερρεαλισμό'' ( περιοδικό Διαβάζω , τ. 120 , 1985) - απόσπασμα-
[…]Άλλος μεγάλος υπερρεαλιστικός χιουμορίστας, αδικημένος από την φευ, σοβαροφανή μας κριτική, είναι ο Νικόλαος Κάλας, στη σειρά των ποιημάτων που έγραψε τα τελευταία χρόνια, και που δημοσιεύτηκαν πρώτα στο περιοδικό "Πάλι", τη δεκαετία του 60, και αργότερα στον τόμο των ποιημάτων του στον "'Ικαρο", με τίτλος "Οδός Νικήτα Ράντου". Ο Κάλας, πνεύμα ρηξικέλευθο, και οξύ, καλλιεργεί ένα χιούμορ δηκτικό, ως γνήσιος Αθηναίος - Νεογιορκέζος. Η τακτική του Κάλας είναι να σατιρίζει την εξάπλωση του μοντερνισμού, που από κίνημα επαναστατικό στη δεκαετία του 20-30, κατάντησε κοινοτοπία μετά το 60. Οι στερεότυπες φράσεις, τα παραδεδεγμένα, τα κλισέ, οι παρεξηγήσεις, οι κοινωνικές ακατανοησίες, η παντελής άγνοια, που είδαμε να παρελαύνουν τα τελευταία χρόνια εικονίζονται μέσα στα μικρά αυτά ποιήματα, με αλύπητη παρατηρητικότητα. Ένας κόσμος ξεφτισμένος και εξευτελισμένος, που θέλει να 'ναι της μόδας και πληροφορημένος, παραδέρνει μέσα σε μια χοντράδα παρεξηγήσεων για τα πάντα. Να μερικοί σκόρπιοι στίχοι που δίνουν τη γεύση:
Ήσουν Ασπασία και σε γνώρισα στην οδό Περικλέους...
Μ' έναν όμως όρο "Ποτέ την Κυριακή"...
Και στα καταγώγια της, θίασος και ηρωίνη...
Η κυρία Πάγκονυ από το Μιάμι και τα Φάρσαλα
γιορτάζει φέτος το Χριστός ανέστη χορεύοντας
Ροκ εντ Ρολ μ' έναν τσολιά...
Ενώ στην Πλάκα άγγλος με άπταιστη ερασμιακή προφορά
απαγγέλλει Καβάφη
Κάθε απομεσήμερο σέρνει η Αντιγόνη
το τυφλό της πάθος στο Κολωνάκι...
Ματαιοπονεί. Το γκαρσόνι με τον Ηδύποδα
δεν της έρχεται...
Φαίδρα φαιδρή μου φαιδρούλα
απόψε θα χύσουμε αίμα οδός Μαυρομιχάλη...
Για την Μαρία Τριχερούσα
μιαν ακανθοδέσμην. Να της ζήσει ο νόθος της.
Αύριο είναι του Χριστοφόρου του Κυνοκέφαλου
Σκυλόμουτρο φώναζαν τον Χριστάκι οι γειτόνισσες...
Μας τον μάτιασαν στενάζει η νουνά του...
Υπερπληρώθη το Ακροπολώδειον...
Πάνε στο Σάπιο ν' απολαύσουνε
Την αίγλη της αποτυχίας των.
Όποιος δεν είναι αθηναίος -έστω κι αν είναι Νεογιορκέζος- δεν μπορεί ν' απολαύσει τ' αμίμητα λογοπαίγνια, και τα υπονοούμενα του καλασιανού χιούμορ. Αλεπάλληλες ριπές πολυβόλου είναι τα ποιήματα αυτά που αφήνουν τον αναγνώστη διάτρητο. Αν γράφτηκε ποτέ ένα ποίημα για την Αθήνα, ανάλογο με την "Έρημη Χώρα" του 'Ελιοτ (για το Λονδίνο), είναι ασφαλώς η σειρά "Οδός Νικήτα Ράντου". Και τελειώνω τον Ράντο με το αξέχαστο εκείνο:
"Ο Μπακλαβάς είναι γλυκύτερος από τον θάνατο".
όπου σατιρίζει τον Σεφέρη που τον ονομάζει: "Ο Κανατάς που ανεκάλυψε την ποιητική αξία του ζεστού νερού..."
